| 18.
novembar 1999.
|
Mi
nista nismo krivi. Formirali smo ekipu posmatraca, odstampali karte i
formulare, pripremili baterijske lampe i vreo caj, obezbedili smo cak i
benzin za dvoja kola i sve drugo sto je bilo do nas - ucinili smo.
Ali vreme je bilo lose. Oblaci, oblaci i kisa. Nismo se dali sve do ponoci kada je konacno i Marina popustila. I tako ostadosmo svaki kod svoje kuce. A u tri sata po ponoci, bas u vreme kad je po prognozama na nebu tebalo da besni najjaci nebeski vatromet, kad se nasa planeta nasla u sred miliona Leonida, kod Dragana je zazvonio sat i on je izasao u dvoriste svoje kuce i pogledao nebo. U isto vreme je i Marina provirila kroz prozor svoje sobe i pogedala nebo. Aca se u isto vreme popeo na svoju osmatracnicu - na krov cetrnaestospratnice u kojoj stanuje - i pogledao nebo. Milan je izasao na balkon i pogledao nebo. Drugi Dragan je bio dezurni u vatrogasnoj brigadi i u to vreme se popeo na vatrogasni toranj - i pogledao u nebo. A nebo je i dalje bilo prekriveno gustim, kisnim oblacima. Negde iznad njih mozda je bas tog trenutka gorelo od meteora. Oblaci, oblaci i kisa. Kisa je rominjala, grad je spavao, a nase tabele su ove godine ostale prazne.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||