|
Lansiran 5 septembra 1977. godine kao svemirsko vozilo sa šifrom VGR77–3, Voyager 1 se danas nalazi na oko 12 svetlosnih časova ili 90 astronomskih jedinica (A.J.) ili 13,5 milijardi kilometara od Sunca, čineći tako najdaljeg čovekovog ambasadora u kosmosu u čitavoj istoriji. Daleko iza orbita spoljnih planeta, Voyager 1 je na samom kraju heliopauze ušao u carstvo dubokog svemira u kome dominiraju još jedino Solarni vetar i magnetno polje.
Novi rezultati instrumenata koji i pored 25 godina neprekidnog rada još funkcionišu, govore nam da bi svemirska letilica mogla konačno stići do rastegljive granice poznate pod nazivom granični udar Sunčevog vetra. Kao što se vidi na slici, granični udar se stvara kada do tada supersonični (kreće se brzinom od nekoliko stotina km/s) Sunčev vetar dramitično uspori i počne da se nagomilava pred retkim međuzvezdanim gasom. Još dalje, iza heliopauze, jonizovani atomi Solarnog vetra i međuzvezdani gas počinju da se mešaju, dok kretanje heliopauze kroz međuzvezdani prostor stvara tzv. izvijeni udar, slično kao kada pramac broda seče vodu. Procene su da po tri atomske baterije (RTG) na Voyagerima 1 i 2, koje su koštale preko 23,6 miliona dolara, imaju dovoljno snage da napajaju i greju još svega dva od 11 instrumenata koji su (zbog štednje energije) u funkciji, sve do 2020. godine. Do tada, ovi najusamljeniji brodovi u ljudskoj istoriji nastavljaju svoje nečujno putovanje po pustom međuzvezdanom prostoru brzinom od preko 3 A.J. godišnje. (decembar 2003.)
|
