Stari Grci govorili su da je čovek slika kosmosa, a hrišćani da je stvoren po liku Božjem. O istom su i jedni i drugi govorili kada su shvatili da je i red na zemlji i u čoveku uslovljen tim savršenim vaseljenskim redom. Kao i svi koji pokušavaju taj red da upozunaju i otkriju njegov smisao, pokušala sam i ja da shvatim barem kako on izgleda, ako ne i razlog tome.

S obzirom na to da je čitavo nebo oko nas ispunjeno likovima iz mitologije stare Grčke i njene okoline, veza istorije i astronomije i nije tako daleka: imena glavnih junaka mitova nose sazvežđa planete i pojedine zvezde, a čudni mitološki događaji mogu se uporediti sa nesvakidašnjim astronomskim pojavama (halo efekat, meteorski rojevi, bolidi, komete, pomračenja ...). A, kako svaka zvezda ima svoju boju, svako sazvežđe dubinu, planete dinamiku, čini se bliska veza izmedu astronomije i slikarstva. Sazvežđa kroz mitove skrivaju razloge svojim imenima, a nebeska tela prerušena u božanstva, nagoveštavaju istorijske događaje sa mitološkim simbolima kroz vreme. Antički likovi kao simboli za astronomsko-astrološke objekte i pojave u ovom slučaju zamenjeni likovnim elementima (površinama, crtežom i koloritom) bill su im osnova u organizovanju kompozicije ovih slika. Kako slike u suštini ne govore rečima one svojim likovnim simbolima “viču” priče posmatraču sa dvodimenzionalnih površina. I slike, poput mitova, uvek govore pod maskama, istovremeno otvorene da ih svako protumači onako kako ume.

Mit i istorija nisu dokazive činjenice i zato svako po svojoj volji gradi svoje viđenje sveta, ali u samoj konstelaciji zvezda i izgledu neba, postoji dovoljno egzaktnog materijala koji je i poslužio kao kostur ovom ciklusu slika. “Istorija severnog neba”, zato je izmedu ostalog i zbir mapa za snalaženje u prostranstvima tog pejzaža savršenog reda, po nebu, beskrajnom prostoru i beskrajnom vremenu, tu i odjednom.